Paramaribo!

Hoi! Even een update van alle gebeurtenissen van afgelopen dagen (:

De 23e ben ik vertrokken naar Suriname. In de tijd voordat ik het vliegtuig in kon was ik best wel zenuwachtig en ik was blij dat mijn reisgenootjes (Karin, Suzanne en Yvonne) erbij waren zodat ik de reis niet alleen af moest leggen.

Vliegen met SLM is een hele ervaring. Het personeel en het grootste gedeelte van de passagiers was Surinaams waardoor we al een beetje een idee kregen van de Surinaamse levenshouding. Zo kregen we erg veel te eten en drinken, werden we heel open en vriendelijk benaderd en geholpen met onze tv’tjes die continu kapot gingen (wat blijkbaar niet vreemd is voor de SLM, hier aangekomen hebben we al gehoord dat SLM zelden met het SLM vliegtuig vliegt omdat deze vaak kapot is). Ook vroeg een oudere vrouw mij haar douanen formulier in te vullen, gaf ze mij haar paspoort, ticket en portemonnee en ging naar de WC. Ze sprak ook bijna geen Nederlands, maar ze had er de volle vertrouwen in dat ik haar spullen goed zou bewaren en alles zou invullen.
Eenmaal geland mochten we met een trappetje het vliegtuig uit waar de hitte letterlijk net zo erg was als in een sauna met 50 zwetende mensen. We zijn dus snel de landingsbaan over gelopen naar het gebouwtje waar de douanen waren met een heerlijke airco!

Na een tijdje te hebben gewacht hebben we onze stempels gehaald bij de douanen en zijn naar ons busje gelopen. Deze was qua uiterlijk vergelijkbaar met een oud volkswagenbusje, met als verschil dat hier allemaal oude teksten op stonden en dat er een aantal gaten in de vloer bij de chauffeur zaten. Na een korte stop bij de supermarkt voor een paar flessen Parbo bier zijn we op weg gegaan om iedereen bij zijn huis af te zetten.
Autorijden in Suriname is in het begin belachelijk eng. Onze buschauffeur vond het makkelijker om in het midden van de weg te rijden en ging alleen aan de kant als er een auto vanuit de tegenovergestelde richting kwam, waardoor je continu het gevoel had dat je tegen de ander aan ging botsen. Daarnaast rijden ze in Paramaribo links, wat het alleen maar enger maakte.
Eenmaal aangekomen bij ons huis zijn we nog wat gaan drinken met wat mensen van de organisatie in onze tuin.
Het leuke van Suriname is dat alles heel informeel is, de eigenaren van onze reisorganisatie komen vaak gewoon bij ons zitten aan het zwembad, nemen grote geluidsboxen en hun vrienden mee naar onze tuin om daar te chillen en gaan met ons mee naar de Waterkant om daar een aantal biertjes te drinken op de muur. Omdat wij alle vier erg moe waren zijn wij al snel gaan slapen, want in SU was het 1 uur 's avonds, maar in Nederland, en voor ons gevoel, was het al 6 uur in de ochtend.

Op onze tweede dag kregen wij een rondleiding door Paramaribo. We hebben Surinaams ontbeten en we hebben onze hangmatten gekocht! Na de rondleiding hebben wij onze hangmat opgehangen en zijn lekker gaan luieren bij het zwembad. En tegen het avondeten hebben we ook onze huisgenootjes ontmoet! 

Tijdens onze derde dag hebben wij de gok gewaagd en zijn we gaan fietsen in Paramaribo! Dit was nog een heel avontuur, omdat onze straat een eenrichtingsverkeer weg is en wij dus niet terug konden via de bekende weg. Het links rijden was al pittig eng, maar er zijn ook niet echt fietspaden of duidelijke verkeersregels. Als je hier wilt oversteken en je ziet een gaatje moet je gaan ook, want iedereen pakt wat hij pakken kan. Vooral kruispunten zijn spannend want dan moet je door de chaos van auto’s heen. Gelukkig waren wij met zijn vieren en werd er naar achter geschreeuwd, wat we gingen doen, als er een gat in de weg zat of wanneer we langs een open put reden. De hitte hier is echt uitputtend, dus fietsen doe je op z’n Surinaams: langzaam. Als je hier een Nederlands fietstempo zou aanhouden zou je binnen één minuut helemaal bezweet neervallen. Ook moet je goed opletten dat je je fiets niet parkeert op een zonnige plek want je zadel smelt dan bijna weg. Wat echt opvalt is dat de Surinaamse mannen altijd naar vrouwen toeteren en soms uit hun raam gaan hangen om met je te praten terwijl je aan het fietsen bent. Natuurlijk zijn wij ook erg interessant omdat wij 'de stagiaires’ zijn en je ook zo wordt genoemd door veel mensen.

Zo zaten wij te lunchen bij een cafétje en een man kwam even bij ons zitten en vroeg ons direct of we stagiaires waren, hoelang we bleven en welke stage we hadden. Er zijn hier zoveel stagiaires dat de stagiaires echt een bevolkingsgroep is geworden en de Surinamers hier hun praatje wel klaar hebben staan voor de stagiaires. Iedereen is hier heel vriendelijk en beleefd, waar je als Nederlander toch een beetje aan moet wennen omdat wij dat niet direct zijn tegen vreemden. Want als iemand bij je aanschuift als je in een Nederlands café zit te lunchen, wat al eigenlijk niet kan, dan wordt er meteen vanuit gegaan dat die persoon iets van je wilt. Hier doen ze het uit interesse en beleefdheid. Iedereen groet je goedendag, wenst je een smakelijk eten en maakt een praatje met elkaar. Het is allemaal lekker makkelijk. Om te bestellen moest onze gastvrouw ook even nadenken wat ze in de koelkast en tuin had staan en wat ze hier allemaal van kon maken. Een kaart was er niet echt, 'wil je een smoothie? Tuurlijk, ik gooi wel wat bij elkaar. Even in de tuin kijken wat voor fruit we hebben hoor'. Ook werden we regelmatig aangesproken door een willekeurige Surinamer met de mededeling dat we echt moesten uitkijken bij bepaalde mensen en straten en allerlei ander waarschuwingen. Mensen zijn hier echt betrokken bij elkaar en ze maken zich echt ongerust over je, ook al kennen ze je helemaal niet.

In de avond zijn we uit eten gegaan met onze huisgenoten. Ik heb Pom gegeten, wat lijkt op een soort aardappel/kerrie mousse met onderop stukjes kip. Het ding in Suriname is dat ze niet verlegen zitten met de botjes en dat er dus ook pittig wat botjes in mijn maaltijd zaten. Mijn eerste hap was wat rijst met een groot stuk bot erin. Maar dat is echt Surinaams, het is zo, haal het uit je mond en eet lekker verder.
Op mijn bord lag ook een maaltijd voor 5 personen en heb ik maar 1/5e van de maaltijd op kunnen eten, dus hebben wij alles laten inpakken en het meegenomen naar huis. Na het eten zijn wij nog naar de Waterkant gegaan en hebben hier wat gedronken en een aantal andere/nieuwe stagiaires ontmoet. De taxi's hier zijn ook echt niet duur, want van ons huis naar Fort Zeelandia (bij het restaurant) kostte het ons maar 7 SRD (dat is ongeveer 1,75).

Op onze vijfde dag gaan we op een dolfijnen en kaaimannen tripje, wat inhoud dat we dolfijnen gaan spotten en kaaimannen gaan vangen! Hier zal ik later nog wel wat over schrijven (:

Groetjes uit Switi Sranan!
(het mooie Suriname)